Tvsaire

Yıldızlardan herhangi birinin üzerinde çok önceden yazıyor muydu bilinmez: “Nihat Kahveci adındaki çocuk günlerden bir gün başarılı bir futbolcu olacak. Top ayağına değdiği anda, milyonlarca insanın kalbindeki şapka beş kere uçup üç kere konacak.”

İşçi bir babanın altı çocuğundan ortancası olarak İstanbul Esenler’de henüz top değil ama hayat-memat meseleleri peşinde koşarken o da bilmiyormuş. Beşiktaş’ta oynayacağını (1997), İspanya’nın Real Sociedad takımına 5 milyon Euro’ya transfer edileceğini (2001), Milli Takım’la dünya üçüncülüğü yaşayacağını (2002), İspanya’da yılın futbolcusu seçileceğini (2004), Villarreal CF ile La Liga ikinciliği yaşayacağını (2008) ve takımın en çok gol atan futbolcusu olacağını vesaire.

Zaten futbola da 16 yaşında başlamış.

Şans mı? Kader mi? Çok çalışmak mı? Zapturapt bir hayat mı? Fırsatları iyi görebilmek mi?
Ona göre, hepsini al ve koy bir sepete. Çünkü yetenek bile tek başına beş para etmiyor bu devirde.

Valencia’nın 170 bin nüfuslu Castellon kentinde “Hey Amigo!….”, şeklinde başlıyor cümlelerine. Gerisi tıkır tıkır geliyor. Sanki 1978 Giresun doğumlu değil de, 42 yıllık İspanyol gibi. Aksansız. Bukalemun gibi araziye uyum sağlamış.

Amigo’nun kim olduğu duruma göre değişiyor. Paella servisi yapan garson, “Sen bir numarasın” diye omzuna vuran manav, bankta öpüşmelerine ara verip “İki değil de lütfen üç gol at” diye ricada bulunan sevgililer… Hepsiyle tek tek durup konuşuyor. O maçta topun neden öyle değil de böyle gittiğini anlatmaya gocunmuyor.

Güneşi aynı güneş. Denizi aynı deniz. İşte bildiğin Akdeniz. Burada top oynamaya da, yaşamaya da bayılıyor. Mümkünse jübilesini de İspanya’da yapmak istiyor. “Tabii kader belli olmaz ama” Türkiye’ye dönmeye hiç mi hiç niyeti yok. Castellon’u Çeşme’nin sezon dışı boş hallerine benzetiyor. Artık İstanbul’un kendisine olmasa da trafiğine, kalabalığına ve kaotik ortamına tatillerde bile zor dayanıyor. Yeni doğan kızı Selin’i burada büyütmek istiyor.

Katlana katlana arka cebe sığan şemsiye gibi. Derli toplu kompakt bir hayat.

Evi Castellon’da, 2006’dan beri oynadığı Villarreal takımına adını veren kasabayla arası, arabayla 15 dakika uzaklıkta. Arabası Porsche marka. Güzel araba kullanmak ikinci hobisi. Birincisi zaten mesleği.

Vila-real:
50 bin nüfuslu.
Stadyumu Elmadrigal, 22 bin kişilik.
17 bini kombine.

Maçlarda stadyum tıka basa doluyormuş. Vila real kasabasındaki hırsızlara işte en çok bugünlerde iş düşüyormuş. Çünkü hesap, iki kere ikinin ne ettiği kadar ortada. Maç günleri kasabanın yarısı stadyumda olunca, hırsızlar hangi eve gireceklerini şaşırıyormuş. Tabii onların bile aklı o sırada aslında işlerinde değil, maçta oluyormuş.

İspanyol taraftarlar küfür etmezmiş. Ama sloganları Beşiktaşlıların yaratıcılığının yanından bile geçemezmiş. Zaten Beşiktaş formasıyla çıktığı o ilk resmi karşılaşmadan (9 Kasım 1997, Bursaspor maçı) önce babasına şöyle bir laf etmiş: “Baba be, istersen bu maça sen hiç gelme… Annemle ilgili çok kötü şeyler duyabilirsin. Sinirin falan bozulur, kaldıramayabilirsin.”

Babası o gün oğlunun sözünü dinlememiş. Ama bir daha da hiçbir maçına gitmemiş.

Elmadrigal’deki maçlarına bazen karısı bile geliyormuş. Karısının bu hayattaki önemi çok büyük. Aslında ilk zamanlarında çok zorlanmış İspanya’da. Neyse ki sevgilisi Pınar’la evlenip onu da İspanya’ya getirdikten sonra ortalıkta çiçekler açmış. Bambaşka bir memlekette hayata uyum sağlaması (toplamda 6 yıl) Pınar sayesinde olmuş.

İspanya’da taraftarın da, spor basını ve yorumcunun da akıl, mantık çerçevesinden çıkmıyor olmasını takdir ediyor. Çünkü burada hiçbir futbolcu anlık heyecanlarla bulutların tepesine, hop oradan yerin dibine sokulup çıkarılmıyor, özel hayatı didik didik edilmiyormuş. Yıldız adayı futbolculara da bir tavsiyesi var:

“Türkiye’de bilen bilmeyen herkes ‘Tabii aralarında işlerini çok iyi yapanlar da var’ futbol yorumcusu. Tavsiyem fazla televizyon seyretmemeleri, söylenenlere kulak asıp, strese girmemeleri. Ama tabii hangi kanalı açsan 50 tane spor programı var. Bir futbolcu bir maçta zaten iyi mi kötü mü oynadığını bilir. Ben yorumcu olsaydım, ‘Şu, bugün kötü oynadı. Çünkü geçen gün diskoya gitti’ diye konuşmazdım.”

Takımdaki en iyi arkadaşı Robert Pires’miş. Ama zaten idmanlar, deplasmanlar derken karısından bile çok onu gördüğü için dışarıda öyle pek buluşmazlarmış. Maçlardan 45 dakika önce diğer futbolcular gibi soyunma odasında oluyormuş. Burada son ses müzik dinlerler, şakalaşıp eğlenirlermiş. Sonra zamanı geldiğinde dua edip sahaya mutlaka sağ ayağıyla adım atarmış.

İşte binlerce gözün üzerinde olduğu ve artık zamanın durduğu an. Milyonlarca kişi tanıyor olsa da netice de o da bir insan. Ve onun da bir sinir sistemi var. O koca sahaya ilk çıktığında dizleri tir tir titrermiş. Ama maç başlar başlamaz, bütün dünya küçülür, küçülür futbol topuna dönermiş.

İyi oynarsa birileri üzülüp, birileri sevinecek. Düzen böyle gelmiş, hep böyle gidecek. Ve eğer gol atarsa, her zaman yaptığı gibi sol elinin yüzük parmağını öpecek. Sonra da karısına gönderecek.

Nihat Kahveci ile yaptığımız söyleşinin videosunu izlemek için resmin altındaki kamera ikonuna tıklayın

Bilge Egemen